Na łamach Rzeczpospolitej od paru miesięcy omawiam wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej poświęcone problematyce dyskryminacji w zatrudnieniu. W tym miejscu nie chodzi mi o samą treść wyroków, myślenie sądu o swoim miejscu i znaczeniu, lecz o proste rozwiązania powiedziałbym technologiczne i praktyczne związane z tymi wyrokami.
Same wyroki bowiem jak i też ich zewnętrzna oprawa są zestandaryzowane i bardzo mocno biorą pod uwagę edukacyjny wymiar działalności sądów. W tym sensie z całą pewnością stanowią stanowić mogą wzór dla orzecznictwa krajowego, w tym polskiego. Chodzi tu o szereg prostych rozwiązań, które bardzo mocno ułatwiają lekturę wyroków
i ułatwiają ich zrozumienie –
Czyli:
- wyroki pisane są w formacie z notą boczną co niezwykle ułatwia poruszanie się po dokumencie;
- Trybunał pilnuje z całą pewnością długości orzeczeń, oczywiście, zdarzają się przypadki wyroków wraz z uzasadnieniem bardzo długich, ale zasadniczo nie przekraczają one 10 stron, zwykle są o wiele krótsze;
- wyrok w ogóle nie zawiera uzasadnienia w ścisłym sensie – cały tekst wraz z uzasadnieniem stanowi wyrok;
- w pierwszej części wyrok zawiera streszczenie stanu prawnego, do którego się odwołuje; okazuje się zatem, że takie streszczenie zrozumiałe i spójne, jest możliwe; wydawane w Polsce wyroki pod tym względem opierają się na założeniu, że zainteresowani wyrokiem muszą wziąć do ręki i sprawdzić treść przepisów;
- stan faktyczny jest streszczony w nadzwyczaj skrótowy sposób, bez wdawania się w nadmierną liczbę szczegółów, co jest manierą polskich sądów;
- wreszcie następują rozważania prawne;
- wreszcie sam wyrok, który też ma postać zdania oznajmującego – co pośrednio ma wynikać z faktu, że na ogół Trybunał odnosi się do pytań prejudycjalnych sądów krajowych, a nie do żądań stron.
Do tego Sąd przedstawia liczące półtorej strony streszczenie wyroku oraz opinię Rzecznika Generalnego. Możliwości zapoznania się z treścią wyroku dostępne są dla każdego zainteresowanego.
