Autor: Michał Tomczak

Mam poczucie, że niewiele wiem o współczesnej Ukrainie. Miałem, jak wielu z nas, moment przebudzenia w związku z Euromajdanem, ale potem jak sądzę, ta historia się cokolwiek zablokowała w wewnętrznych sporach na Ukrainie. Kontakty z Ukraińcami żyjącymi w Polsce nie były dla mnie dostateczną motywacją, żeby tę wiedzą poszerzyć, co najwyżej zawsze pytałem i pytam, skąd pochodzą, żeby zobaczyć tę emigracyjną mapę Ukrainy. Dopiero zdarzenia związane z rosyjską agresją i ten niezwykły duch ukraiński elit skłonił mnie do podjęcia tematu.

Linkedin

ak zwany Trybunał Konstytucyjny nie mógł znaleźć lepszego czyli gorszego momentu na wydawanie wyroków zaprzeczających europejskim wartościom, które koniec końców są przedmiotem tej wojny, która toczy się w sąsiednim kraju. To jest takie drobne wsparcie dla Putina. Tak jak wklejenie klauzul bezkarnościowych do ustawy o pomocy Ukrainie tak i ten wyrok jest wyrazem szczurzej praktyki, jeżeli mogę tak powiedzieć, bez urazy dla zaprzyjaźnionych szczurów. Mianowicie wiemy, że na zlecenie Kaczyńskiego mamy do wykonania paskudztwo, więc zróbmy to przy jak najmniejszym rozgłosie. A prawda, jest taka że te szczurze manewry (szczury przepraszam, bo je w gruncie rzeczy lubię) istotnie, wobec wojny cywilizacji, wobec śmierci i zniszczeń dotykających zaprzyjaźnionego narodu, są mniej widoczne. Ale przez to, jak sądzę, jeszcze bardziej obrzydliwe.

Linkedin

Przy okazji różnych wydarzeń ludzie lubią używać frazy, że świat już nigdy nie będzie taki…

Felieton w tamtych czasach był naszą czytanką wolności. Felieton bowiem jest na tyle subiektywny i często niejednoznaczny, że ani polityczny dysponent ani cenzura nie były gotowe to wyłapywania każdej aluzji czy ideologicznej nieczystości.
Dla nastolatka czy dwudziestokilkulatka – inteligenta, żyjącego w tamtych mrocznych czasach Komuny najważniejszym miejscem poszukiwań wolności była ostatnia strona “Polityki”.

Linkedin

Prześledzenie wszystkich zmian dotyczących art. 15 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji mogłoby być fascynującym tematem do refleksji na temat zmieniających się postaw większości politycznej w Polsce. Jak opisać sens tych zmian – które za każdym razem ograniczają swobodę nadawania polskich nadawców prywatnych? Czy tu chodzi o swoisty imperializm kulturowy, czy też może wiarę, że polski słuchacz da się wytresować jak małpa i po stu odsłuchaniach w zupełności przejdzie na słuchanie Zenka Martyniuka zamiast Leonarda Cohena albo Boba Dylana? Wiadomo, sądząc po programie telewizji publicznej, że takie myślenie w sferze przekazu politycznego jest bliskie obecnym ludziom rządzącym w Polsce, więc wykluczyć nie sposób, że taka „idea” za takimi propozycjami istnieje.

Proszę czytać dalej.